Alışmak dedikleri bu olsa gerek. Baksanıza bir yanda kan gölüne dönen yollarımız, diğer yanda pusu üstüne pusu kuran PKK…
Uzun bayram tatili boyunca, hemen her saat başı televizyonlar “ölüm haberi” verdi durdu. Filanca yerde iki otomobil çarpıştı, şu kadar ölü. Falanca yerde araç şarampole yuvarlandı bu kadar ölü…
Haber spikerleri bile artık vaka-i adiyeden bir haber okurmuş gibi, ne ölen sekiz-on kişiyi umursuyordu, ne de şehit düşen Mehmetçikleri…
Bir millet toplu intihara karar vermiş olsa ancak bu kadar insanını kaybedebilirdi.
Veya başka bir ifadeyle bu millet İstiklal Harbi’nde dahi belki de bu kadar vatandaşını yitirmemişti.
Hastanelerde ya da evinde ölenler hariç, 9 günlük bayram tatili süresince yollarda hayatını kaybeden kişi sayısı tahminen 150… En az 700 de yaralı var.
Trafik uzmanları bu tabloyu şöyle yorumluyorlar: “Haberlerde bildirilen ölü sayısı yalnızca olay anında ölmüş olan kişilerin toplamıdır. Misal hastanede, yolda veya ‘bir şeyin yok evine gidebilirsin’ denilerek gönderilen kişilerin kazadan birkaç saat sonra ölmüş olması toplama eklenmiyor.”
Yani?
Demek istiyorlar ki, “Şayet ölü sayısı 150 olarak bildirildiyse siz bunu en az 250 olarak hesap ediniz.”
Evet; bu kadar basit…
Fakat ortada aslında sosyolojik bir sorun var.
Nasıl bir milletiz anlamak mümkün değil. Bu kadar uyarıya, bu kadar acı örneğe rağmen adeta ateşe koşan kelebekler gibi, yollara koşuyoruz ve sanki de toplu olarak intihar ediyoruz.
Her yıl trafik kazaları ve terör olaylarında kaybettiğimiz insanımızın toplamı, neredeyse küçük bir ilçe nüfusuna denk gelir.
Dolayısıyla, “Her yıl Tortum ölçeğinde bir ilçe nüfustan siliniyor” denildiğinde abartılmamış olacaktır.
Ne bölünmüş yol, ne otoban, ne iyi araç ne de uyarı… Hepsi hikaye…
Bir millet toplu intihara karar vermeye görsün, hiçbir şey engel olamıyor.
İşte geride kalan 9 gün tatil ve acı bilanço…
Mehmet Şener