Spor da ülke olarak niye bu kadar başarısız olduğumuzu, her uluslararası organizasyonda masaya yatırırız. Sorun her defasında teşhis edilir ama sonraki günlerde sorunun çözümü için hiçbir adım atmayız. Bu nedenle Futbol dışında Türkiye’nin önem verdiği tek bir branş neredeyse yok. 2012 Londra Olimpiyatlarında Türkiye’nin yüzünü, Doğu’da kıt imkânlarla spor yapmaya çalışan gençlerimiz güldürdü. Asıl sürprizi bana göre Engelli Oyunlarında mücadele eden arkadaşlarımız yaptı.
Erzurum’dan Doğan Hancı, bronz madalya kazandırdı Türkiye’ye. Hepimiz hop oturup hop kalktık ekran başında. Hancı ve arkadaşlarının başarıları Türk medyası tarafından son dakika haberi olarak verildi. Londra’da Türkiye’yi temsil eden sporcularımız ile gurur duyduk. Peki, onlar bizimle gurur duyuyor mu? Hiç zannetmiyorum.
Geçtiğimiz sonbaharda sevgili arkadaşım Abubekir beni arayıp, Doğan Hancı’nın Londra Paralimpik Oyunlarında Türkiye’yi temsil edeceğinden bahsetti. Hancının bu oyunlar için çok çalışması, iyi beslenmesi ve birinci sınıf malzemeye ihtiyaç duyduğunu belirterek, bir sponsor bulmamız gerektiğini söyledi. Gündemime aldım ve her gün bin bir güçlükle Erzurum stadyumuna giden ve burada antrenman yapan Hancı ile buluştum. Spor il müdürlüğünün kendisine verdiği bir takım teknik malzemelerle çalışan Hancı ile uzun uzun çekimler yaptık. Maalesef haber bültenlerinde gerektiği gibi yer almadığı gibi, ciddi anlamda kendisine sponsor olanda çıkmadı. Ama o hiç yılmadı. Gece gündüz çalıştı ve Londra’da bronz madalya alarak Türk bayrağını dalgalandırdı.
Aslında Hancı, imkânsızlıklar içinde şahsi gayretleri ile bir yerlere varmaya çalışan sporculardan yalnızca biriydi. Olimpiyatlara katılan bir çok Türk sporcu, kıt imkânlarla spor hayatına devam etmeye çalışıyor. Devlet desteği kısıtlı. Federasyonlar ise Allah’a emanet. Bunların tartışıldığı bir ortamda tam bir sorumsuzluk örneği Erzurum’da gözler önüne serildi. Yurt dışında tüm sporcular Ülkelerinde krallar gibi karşılanırken, bizim sporcularımıza sporcu muamelesi bile yapılmadı.
2012 Londra Paralimpik Oyunları’nda tarihi bir başarıya imza atarak üçüncü olan Goalball Milli Takımı sporcularından Tuncay Karakaya ile Hüseyin Alkan, otobüsle Erzurum’a döndü. Görme engelli olan sporcu kardeşlerimize bunu kim reva gördü ise derhal hesabı sorulmalı. Koskoca Federasyonun uçak bileti alacak parası yok mu? Böyle bir sorumsuzluk olur mu?
O gönülleri yüce sporcular, “niye uçak la değil, otobüsle geldiniz” sorularına ise tam bir sorumluluk içinde cevap vererek” Federasyonumuz öyle takdir etti” diyorlar.
Türk sporunun niye bir yere gelemediğinin, spora ve sporcuya bakış tarzımızın açık göstergesidir bu olay. Her başarının ardından verilen bir kaç altınla görevini yerine getirdiğini düşünen yöneticiler, bir kez daha şapkalarını önüne alıp düşünmelidirler. Federasyon bu ayıbı düzeltmeli ve bu sporculardan özür dilemelidir.
Her hangi bir siyasetçi, sanatçı, ya da ünlü biri geldiğinde birbirinden pahalı otomobiller ile karşılama törenlerine katılarak arzı endam edenler, Dünyanın en büyük spor organisazyonunda ülkemizi temsil eden bu sporcularımıza duyarsız kalmışlardır. Siz değerinize sahip çıkmazsanız başkası hiç çıkmaz ve sizi dikkate almaz. Sporcularımız bırakın otobüsü trenle seyahat eder.