5 Şubat 2015
Zaman, şu hayatımızın belirli bir parçası değil midir? Ve bizler bu parçaları an be an yaşarken, bir şeyler ifade etmez mi, hayatımızın bölünmüş kesitlerinde.
Sana göre veya bana göre değişir durur devran içerisinde…
Bazen geçmiş bazen geleceği tanımlar…
Zaman, neyi ifade eder?
Belki yaşanmışların veya yaşananların hafızalara kazıdığı şeydir.
Ya da, yaşanacak olanların güzel anılarıdır. Yaşam hesapsız kitapsız değildir zaten. Senin ve benim hesabıma göre işlemez hayat. Yüce yaratanın hesabı nettir, kesindir, asla yanılma olmaz.
Her insan şu fani hayatta bir şeyler yaşar, iyisi kötüsü, güzeli çirkini, acısı ve tatlısı hep birbirine bağlıdır. Birisi diğeri olmadan zaten bir anlam ifade etmez ki. Onu manalı kılanda karşıtı değil midir?
Neyi ne zaman, kimi niçin hatırladığımız değildir aslı olan. Sadece kalbimizin en derin köşelerine bir zıpkın gibi saplanır orada yer eder. Sonrasında sizi uyarırcasına ikaz verir, acı verir, unutuldu derken birden hatırlanır.
İşte o an tüm organların en hareketli mesaisi başlar. Gözleriniz bir başka bakar, Burukluk çöker yüreğinize, boynunuz bükülür, kalp atışlarında, nabzınızın ritminde anormallikler olur. Zamanla yolculuğumuz o an başlar.
Aylarca, günlerce değil sadece o anı yaşamak için sadece dakikaları ayırırız o koskoca hayata sığmış süreci. Efkarlanır, hüzünlenir ya da güzel anılar yüzünüzdeki tebessümleri çağrıştırır. İşte bizi insan yapan budur… Vefakarlığın, dostluğun, kardeşliğin hatırıdır bizi meşgul veya rahatsız eden.
Unutmamak hissi hala kaybolmamışsa yaşamımızda, o zaman kırk yıllık hatırını bilenlerden oluruz anı yaşarken. Ve o yaşamda ki aldığımız her nefes unutmamak adına, dostluk adına, kardeşlik adına can bedende olduğu müddetçe sürer de sürer. Nerede olursan ol, nerede yaşarsan yaşa, o hep seninle vardır ve var kalacaktır.
En sevdiğini kaybetmek belki anlık bir olay. Bir daha görmesen de, bir daha yan yana gelemesen de , aslında o senle hep yaşayacak. Senin yaşam amaçlarından biri değil mi, o yaşanmışlar. Sen farkında olmasan da aslında onlarla nefes alıyor ve onlarla yaşıyorsun.
Bir varmış bir yokmuş misali, zaten hayatta bir masal değil mi?
Erzurum basınında iz bırakarak aramızdan ayrılan ve meslek hayatında bir türlü mesai bölüştüğüm büyüklerim, Ahmet Polat, Kemal Alyanak, Şinasi Ünal, Vehip Atalay, Seracettin Avar, Metin Mızrak, yine değerli arkadaşlarım Kamil Koşapınar, Sadık Engin, Tevfik Akan, Cemal Çelebi, Sebahattin Yılmaz ve isimlerini yazamadığım meslektaşlarımın ruhunuz şad olsun…
Dün vardılar bugün yoklar. Ama onlar hep hatırlanıyor ve hatırlanacaklar.