Kendisine, biat ettiklerine, menfaat elde ettiği herkese, her şeye âşık olmuş, dünyayı dış görünüşüyle algılayan, şekilcilikten ve hamasi konuşmalardan öteye gidemeyen, biat ettiklerini ve kendisini hatasız gören bizler bu zavallılıkla ve bu bağnazlıkla nereye kadar gideriz acaba?

Nefsimizin emrinde, şeytanın yolunda yaşamak, namaz kılar, oruç tutarken, Kur’an okurken, ibadetlerimizi yerine getirirken bile nefsimizin, şeytanın esaretinde yapmak, ibadetlerimizi ortalığa sererek dünyevi çıkarlarımız için kullanmak bir nevi şirk ve şeytani bir arzu değil de nedir?

Allah’tan isterken bile kullara yalvarmak, kullardan beklemek, kullardan medet ummak, kullara inanmak, güvenmek, kullara iman etmek, bağlanmak ve bu sebeple el etek öpmek, küçülmek, küçülmek değil de nedir bizimkisi.

Bizler; yediğimiz önümüzde, yemediğimiz arkamızda, etrafımızda el pençe divan duran itaatkâr kölelerimizle, bir türlü doyuramadığımız nefsimiz, dediklerini harfiyen yerine getirdiğimiz şeytanımız, kibrimiz, hırslarımız, taassuplarımız, susturduğumuz vicdanımız ve dünyevi beklentilerimizle en ilkel seviyesindeyiz insanlığın. Öyle ki “Cahiliye Dönemi” hiç kalır bizim yanımızda.

Eşrefi mahlûkat olarak geldiğimiz dünyada “mahlûkat olduğumuz” garanti de bu “eşref sıfatı” bize ne kadar yakın? Bu soruya cevap vermek hem çok zor, hem de görünen köy kılavuz istemez babından çok kolay.

Maddi değerlerle, dünyevi menfaatlerle, hırslarla, dünyevi beklentilerle, zaaflarımızla donattığımız hayatımız, beynimiz, kalbimiz, midemiz kusmayacak mı bir gün bu kadar hırsı, bu kadar yalanı, bu kadar bağnazlığı, bu kadar kibri?

Ey şahıs; dünya bize ne vermeli, ne almalıyız bu dünyadan ve bizler ne vermeliyiz bu dünyaya bilenimiz var mı?

Yüce Allah, vatanımız, milletimiz, memleketimiz, gelecek nesiller, inanç dünyamız bizlerden neler beklerken, bizler neler yapıyoruz düşünenimiz var mı?