Kılıçdaroğlu, siyaseti feci biçimde yanlış okuyan ve bunun sonucu olarak da feci hatalı kararlar alan bir lider görüntüsü vermeye devam ediyor

*********

CHP Genel Başkanı Sayın Kemal Kılıçdaroğlu, Pere Lachaise mezarlığına giderek, burada bulunan Yılmaz Güney ve Ahmet Kaya’nın kabirlerine karanfil bıraktı.”

Ziyaretlerin yankıları farklı oldu. Belli bir kesim ziyareti “gecikmiş bir vefa görevi” olarak algıladı ve alkışladı. Toplumun bir bölümü ise bu tavırdan rahatsızlık duydu.

Yılmaz Güney ve Ahmet Kaya, toplumda genel kabul görecek, ya da istisnasız reddedilecek sanatçılar değil.

Belli bir sol çevrenin hala hayranlık duyduğu, sevdiği, haksızlığa uğradıklarına inandığı kişiler. Buna karşılık daha geniş halk yığınlarının “sağlıklarındaki bazı davranış ve eylemlerinden ötürü” olumsuz şekilde hatırladıkları şahsiyetler.

Toplumun yüzde sekseni, “Yumurtalık savcısını hiç yok yere alnından kurşunlayan” Yılmaz GÜNEY’İ, “Cezasını çekmiş olsa da” bir katil olarak hatırlıyor.  Bir kesim için ise o,  “meslek hayatını ödüllerle süslemiş büyük sinemacı”

Ahmet KAYA, sevenleri için önemli bir müzik adamı. Toplumun bir kesimi onun adı geçince “Öcalan posterli PKK konserlerinde coşkulu ve mutlu icrasını hatırlayıp”  öfke duyuyor, hala…

CHP Liderinin, toplumun önemli bir kesiminde olumsuz çağrışımlar uyandıran bu kişilerin mezarına koşuşu, şefkati yüreğinden kopup gelen samimi hislerden mi kaynaklanıyor? Yoksa bu “mezar açılımı” siyasi bir girişim mi?

Bu hareketin oy getireceğini düşünen parti kurmayları  yanılıyorlar. Bu tür şekli açılımların Türk seçmen yapısını bilenler için anlamı “kapanımdır.”

Dün bu konuyu tartıştığımız dostumun sözleri hala kulaklarımda yankılanıyor: “ Türk solu kendi türbelerini inşaya soyundu. Nazım’dan başladılar, Güney’den, Kaya’dan çıktılar! Yakında sol şaşkınlar bu mezarlara kırmızı, sarı, yeşil çaputlar bağlamaya başlarlarsa hiç şaşmayacağım!”

Kılıçdaroğlu, siyaseti feci biçimde yanlış okuyan ve bunun sonucu olarak da feci hatalı kararlar alan bir lider görüntüsü vermeye devam ediyor.

GÂVURA GÂVUR DEME!

“Öyle Bir Geçer Zaman ki” adlı dizi sanırım epey reyting yaptı. Ben de birkaç bölümünü izledim.

Diziyle ilgili ilginç bir eleştiriyi geçenlerde okumuştum… Evin oğlu, babasının hediye ettiği saati satıp mandolin almıştı. Baba bunu öğrenince mandolinle bir güzel dayak çekmişti oğlana…

Rol icabı bu dayağın oyuncuyu fazla hırpalamaması için, oyuncunun sırtına minder bağlamışlar! Dayak sahnesindeki minder yönetmenin gözünden kaçmış, ama dikkatli izleyici affeder mi?

Meğerse yönetmenin gözünden kaçan sadece minder değil. Dizide yuva yıkan kadın rolündeki “Carolin” karakterine, babaanne Hasefe karakteri “Gâvur” diye hitap ediyor!

Başbakanlık İnsan Hakları Başkanı Mehmet Yılmaz Küçük, hemen olaya el koyuyor! Açıyor telefonu yapımcıya diyor ki “Ayıptır, gâvura gâvur demeyin! Bu göbekten ayrımcılıktır. Bu tür ayrımcı kelimelerin kullanılmaması gerekir. Bu filmi izlerken bir yabancı kadına karşı gâvur denildiğinde hep birlikte “iyi dedi” diyoruz. Burada eyleme odaklanılsın, kadının yabancılığına odaklanmasın. Ahlaksız kadın dese kimse bir şey demez”

Haberi okuyunca biraz şaşırdım, azıcık da üzüldüm..

Şaşırdım, işine, mesaisine böyle sadık bir bürokratı var ülkemin… Gâvura bile gâvur denilse hassasiyet gösteriyor. Türkiye’nin Tanzimat fermanıyla eriştiği medeni seviden bu çağda geri düşmememiz için didiniyor!

Üzüldüm… Yıllardır dizi bombardımanı altındayız. Aşk gibi ulvi bir duygu perde yapılarak nice ihanetler, rezillikler, bayağılıklara “meşruiyet kazandırıldı”…Çoluk çocuk en çarpık ilişkileri kanıksadı… “Aaa bu da olabiliyormuş, olunca da hiçbir şey olmuyormuş!” anlayışı hâkim oldu. Ahlaki frenler patır patır patlatıldı.  Gür bir ses, kararlı bir seda çıkıp demedi ki ” Bu göbekten ahlaksızlıktır!

“Bu memlekette gavur olmak varmış, anasını satayım” diyesim geliyor da İnsan Hakları Başkanı gözümü korkuttu, vallaha!

VAHDET NAFİZ AKSU