Bir düşünür; “Bütün yalanlar gün battıktan sonra ortaya çıkar…” der.

Ondan olsa gerek ellerinde mumlarla geziyor yalancılar.

Gecenin bu vakti, kışın bu deminde; çocukluğumun pamuk şekerleri iriliğinde düşüyor kar ıslak sokağa…  Bense hüzünlü bir rüya gibi sadece seyrediyorum bu büyülü dansı…

O çayır çimen baharları unuttuk!..

Sevdiklerimiz yerlere düşüyor.

İzliyoruz, gözlerimiz nemleniyor.

Büyükler ağlamaz ki!..

Aç yatan bebekler,

İşsiz babalar,

Umutsuz gençler,

Ağıtlarla sönen ocaklar,

Hain tuzakların yaktığı ana yürekleri…

Çocukluğumun pamuk şekerleri iriliğinde karlar düşüyor sokağa…

Ağlamıyorum.

Gerçekten kar yağıyor …

Sulu sepken ağlamayı çoktan unuttuk!

Sabaha yakın vakitler en dingin anlar olur.
Bizim ev, sizin şehir, kaygılı ve kavgalı bu yurdum gibi…
Ama bu dinginlik hep kısa sürer.
Daha güneş ılıklığını sunmadan yine patlar mayınlar…
Yine, kavgaya tutuşur birileri.
Yine, sen ben çekişmesine dalar diğerleri.
İyiler bölünüp parçalanırken, kötüler daha bir çoğalır…
Biz ise bu düşsel oyunun orta yerinde; Pamuk şekeri iriliğindeki karları meze ederek, yalnızlığımızı yudumlarız.
Yoksa kaderimizi mi düşünmeliyiz?

‘Karakterin ne ise kaderin de odur’ diye bir yargı saplarlar beynimize; geleceği görür korkar, ürkeriz. Pamuk şekeri acısıyla karlar erir içimizde ve biz yine susarız!..
Düşlerimizi ve düşüncelerimizi de unuttuk!

***

Kendimizi değiştiremeyeceğimize göre değişmesi gereken ne?
Her şey bizim elimizde değil mi,
Yükseklerde seslendirilen bu hoş nağmeler, ısırgan otu sürtülmüş gibi yakmıyor mu, yüreklerinizi?
Hislerimizi de mi unuttuk!

***