Son iki maçından 6 puan çıkarıp, zirveye adım adım yaklaşan B.B. Erzurumspor, bugün sahada hiç ummadığı güçlü bir rakip buldu. Açıkçası ben böyle bir Beylerbeyi takımı izleyeceğimi hiç ama hiç aklımın ucundan bile geçirmemiştim.

Cemal Gürsel Stadyumu’na (benim için o mabedin adı halen daha bu) giderken, rahat bir galibiyet alacağımızı düşünüyordum.

Müthiş yanıldım…

Hem de daha ilk dakikalarda yanıldığımı gördüm.

Beylerbeyi oyuncularının sahaya yayılışı, sakinlikleri, paslaşmaları, oyun kurmaları, baskı altındayken oyuna çıkmaları hepsi dört dörtlüktü…

Hele bir Kerem Tulgar’ları var ki, hayran olmamak elde değil. 8 numaralı formayı giyen bu oyuncu, her yönüyle futbolcu. Uzun süredir böylesine kaliteli bir oyuncuyu izlememiştim. Kerem Tulgar, gözlerimizdeki pası sildi resmen…

Maça başladı tempoyla maçı bitirdi Kerem. Beylerbeyi’nin herşeyiydi. Tüm atakları o başlattı, o yönlendirdi. Kazanılan tüm toplar Kerem’de buluşturuldu. İki ayağını da bu kadar güzel kullanan, pas tercihleri hep birinci sınıf olan bir 3. Lig futbolcusunu ilk kez izledim!

1991 doğumlu genç yetenek, maç boyunca bize ecel terleri döktürdü. Allah yüzümüze baktı da, takımında golcü yoktu… Yoksa attığı her top, pozisyon olabilecek cinstendi. Forvetleri Erhan, Kerem’in tam tezatıydı. Kerem ne yakar yetenekliyse, Erhan da o kadar yeteneksizdi!

23 yaşında olmasına rağmen bu futboluyla neden halende daha 3. Lig’de olduğunu çözemedim. Kerem ile ilgili kafamı tek kurcalayan konu bu oldu…

Kerem Tulgar beni büyüledi… Kıskandım, keşke Kerem Tulgar bizim oyuncumuz olsaydı diye iç geçirdim. İnşallah devre arasında Saim Özakalın ve yönetimi bu transferi gerçekleştirebilir…

Ne diyeyim, Allah nazarlardan korusun.

Beylerbeyi ile başladık, bir iki satır daha ekleyeyim…

Savunmada görev yapan Mümin, Berat ve Hifsullah dikkat çeken diğer oyunculardı…

SEZONUN EN MÜCADELECİ FUTBOLUYDU

Gelelim Erzurumspor’a…

Bir kere sezonun en tempolu ve mücadeleci futbolunu ortaya koyduğunu peşinen söyleyeyim. Bunda Beylerbeyi’nin mücadeleci ve oyunu çirkinleştirmeyen futbol anlayışının ciddi payı olduğunu da inkar etmemiz gerekiyor.

Zaten mücadeleleri yüzünden, iki puan kaybedilmesine rağmen, tribünler de takımı alkışlayıp, “helal olsun” tezahüratlarıyla soyunma odasına gönderdi…

Savunmada her ne kadar hücuma destek olmasalar bile Fatih Gültekin ve Ömer Faruk ikilisinin iyi bir uyum yakaladıklarını bugün de gördük… Ama Ömer Faruk’un ilk sarı kartını ne kadar gereksiz yere gördüğünü ve bunun doğuracağı sonuçları da anlaması gerekiyor.

Cebrail ve Doğa da bugün takımın çok mücadele eden isimleriydi. Her atağa destek verdiler ve sürekli hücumu düşündüler. Bunlar artı yönleri. Ama eksi yönleri, bu kadar hücumun içerisinde olmalarına rağmen, maç boyu yaptıkları kanat bindirmeleri ve kenar ortaları, bir elin parmaklarını geçmedi!

Bu takım için ciddi bir dezavantaj…

Ön liberoda oynayan Hüseyin Cihan, mücadele gücü çok yüksek ama hücuma katkısı olmayan bir oyuncu. Aldığı topları oyuna geç sokuyor, bu da takımın hızlı hücum yapmasını engelliyor.

Orta sahada Emre, bu takımın vazgeçilmezi. Bugün bir kez daha gördük…

Yasin, çok çalışıyor, koşuyor ve mücadele ediyor ama çok da top kaybı yapıyor.

Ekrem Sütçü, maçı birlikte izlediğimiz Vedat Refayeli ustanın dediğine göre, Mavi Beyazlı forma altında en istekli ve arzulu maçını oynamış. En istekli ve arzulu hali buysa eğer, her maç “Ekrem Ekrem” diye tribünlerin inletilmesinin ne kadar gereksiz olduğunu düşündüm ve bu görüşümü de maç esnasında paylaştım…

Deniz Sert, yavaş yavaş kendine geliyor. Bu maçta da iyi görüntü verdi. Pozisyonları zorlaması, mücadeleci yönü bu maç için artılarıydı. Hele ikinci yarıda dönerek yaptığı vuruşun savunmaya takılması şansızlıktı.

Kaleci Anıl ise maçın Erzurumspor adına adamıydı. Biri karşı karşıya olmak üzere yaptığı iki muhteşem kurtarışla, alınan bir puanda başrol oynadı. İyi bir kaleci…

ERZURUMSPOR’U ONLAR ŞAMPİYON YAPAR AMA!

Sefer ve Yılmazcan’a gelince…

Sefer’in yeteneğini tartışmaya gerek yok. Ama bu yeteneğini ne kadar doğru kullanıyor, tartışılması gereken nokta işte burası…

En büyük sorunu kendisini gereksiz yere yorması.

Anlamsız uzun koşular yapması, takım oyunundan uzak görüntüsü en büyük dezavantajı.

Sefer, yeteneklerini doğru kullansa, en kötü PTT 1. Lig’de oynayabilecek çapta bir oyuncu ama bugün halen daha 3. Lig’de ise herhalde sorumlusu kendisinden başkası değil.

O kadar çok gereksiz uzun koşular yapıyor ki, ayaklarında orta yapacak, iki metreye pas atacak derman kalmıyor.

Bu yönünü geliştirmesi hem takımı hem de kendi geleceği için şart…

Tribünlerin sevgilisi Yılmazcan da Sefer’den çok farklı değil…

Adeta yürüyerek adam geçiyor ama takım oyunundan bi haber görüntüsü var.

Tamam, taraftarın gözüne girmesine girdi, tribünler “Yılmaz Yılmaz” diye tempo tutuyor ama, bu onun koşmaması, mücadele etmemesi anlamını taşımıyor. Oyuna girdikten sonra dikkatle izledim.

Özellikle de topsuz oyununu!

Oyuna girdiğinde takımı zaten 10 kişi kalmış…

Yılmazcan, top ayağına geldiğinde hakikaten çok etkili…

Top rakipteyken, etkisi sıfıra düşüyor…

Adam yanından vurup geçiyor, o kadar gamsız ki, adamın yüzüne bile bakmıyor!

Zaten bir kişi eksiksin, Sefer de geri gelmeyince, Yılmazcan da tribün desteğini arkasına aldığı için “gamsız” takılınca, takım savunması 8 kişiyle yapmak durumunda kalındı dakikalarca…

Arkadaşlar, futbol takım oyunu…

Tamam Sefer de Yılmazcan da çok yetenekli…

Hiçbir itirazım yok…

Evet, tribünlerin sevgilisi olabilirler…

Buna da itirazım yok…

Tekrar ifade ediyorum, itirazım, yeteneklerini doğru kullanmamaları ve takım oyununa katkı sağlamalarına…

Futbol sadece top ayağına geldiğinde oynanan bir oyun değil!

Sefer kendisini yorgunluktan topa vuramayacak duruma getiren gereksiz koşularından, Yılmazcan da “gamsız” görüntüsünden kendini arındırırsa, emin olun bu takımı onlar şampiyon yapar!