Hoş demiyoruz ki, “Genelkurmay bekledi, bekledi ne zaman ki son bir ayda şehit olan Mehmetçik sayısı 36’ya çıkınca sınır ötesi harekâta karar verdi.”
Hayır… Kimsenin de böyle düşündüğünü zannetmiyoruz; ama bu olup bitenlere de doğrusu bir anlam veremiyoruz.
Daha dün yani sınır ötesi harekatın yapıldığı sırada, Şırnak’ta iki evladımız şehit düştü.Gün geçmiyor ki, ocakları yeni ateş yakmasın, kara toprak gencecik evlatlarımızın al kanıyla tekrar sulanmasın…
Analar babalar ağlıyor… Eşler, çocuklar, kardeşler figan ediyor… Hatta o çocukları tanıyan tanımayan her vicdan sahibi yanıp tutuşuyor.
Yollar kahpe pusularla kuşatılmış, kışlalar ölüme gebe…
Adları farklı ama kaderleri ortak…
Aynı ananın memesini emmediler lakin, öz kardeşten de yakındılar.
Pusuya da beraber düştüler, gece yarısı üzerlerine ölüm kusan lavlara da beraber göğüslerini siper ettiler.
Öldüler, vatan sağ olsun diye…
Oysa aynı saatlerde, vatan sağ olsun diye, o gencecik fidanlar teker teker toprağa düşerken yani; Başkent’te nutuk irat ediyordu birileri:
“Terörle mücadele sürecek”
Hasanlar, Mehmetler ölüyor; analar-babalar yanıyor.
Kimisi Kürt, kimisi Laz, kimisi Çerkez, Kimisi Alevi, Kimisi de Türk…
Hepsi de ölümde buluştu; yeter ki vatan sağ olsun diye…
Vatan…
Dört bir yanından alev almış cayır cayır yanarken, nasıl sağ olacaktı o vatan, nasıl?
Hayli bir zamandan bu yana biliyoruz ki……
Ankara kendi girdabında debelenip duruyor. Üstelik artık herkesin sinir uçlarına basan bozuk plak gibi, aynı şeyleri tekrarlıyor:
“Terörle mücadele büyük bir kararlılıkla sürecek, şehitlerimizin kanı yerde kalmayacak.”
Tuzu kuru adamların timsah göz yaşları gibi sanki de…
Onların evlatları ya dizlerinin dibinde, ya da devlet parasıyla Okyanus ötesinde…
İki taraf için de geçerli…
Bu çirkin, bu insafsız ve bu alçak tertip sürüp gittikçe Türk’ün de, Kürt’ün de garibanının evladı yitip gidecek.
Tıpkı Yemen’de olduğu gibi:
“Zenginimiz bedel öder, askerimiz fukaradandır”
Gelinen şu noktaya bakar mısınız Allah aşkınıza…
Asker artık kendi karakolunu, kışlasını, nöbet yerini koruyamıyor.
Bir gün Mersin’de ölüm kusuyor kahpe silahlar, ertesi gün Tunceli de…
Şırnak’la Giresun aynı derecede artık tehdit altında; Tokat’la, Mardin de aynı roketlerin hedefi…
Emekli generalin biri dün televizyonda bol keseden savuruyordu:
“Kaç bin şehidimiz olursa olsun, bu teröre boyun eğilmeyecektir”
Tamam; ne teröre, ne de teröriste boyun eğmeyelim elbette ama niye bu alçak tertip bitmiyor; niye bu ülkenin fakir fukara çocukları patır patır yere düşüyor?
Kimse o emekli askere sormadı:
“Senin çocuğun nerede şu anda?”
“Şehitler ölmez, vatan bölünmez”
O kadar çok söyledik ki bu nakaratı artık amentü gibi çocuklar bile ezberledi.
Yetmedi mi bu kadar şehit, bu kadar yüreği acılı aile?
Vatan bölünmesin, evlatlarımız da ölmesin…
Televizyonlar şöyle söylüyor:
“Gecenin karanlığından yararlanan teröristler kaçmayı başardı”
Söyleyin artık; yoksa geceler de mi teröristlerden yana?!
Ne Ankara’nın Çankaya’sında şehit cenazesi kaldırılıyor, ne de İstanbul’un Bebek’in de……
Bir ayda 36 vatan evladı, ana kuzusu kara toprağa verildi.
Ankara ise hâlâ Gazze’nin yasını tutuyor, İran’ın hesabına dünyaya meydan okuyor!
Sağ olsun Genelkurmay da, en acıklısından gazete ilanı ile lojmanın balkonunda kahpe kurşuna kurban giden genç subayın eşine ağlıyor!
Ne Mersin, ne Erzurum, ne de İstanbul… Baksanıza öyle bir kâbus çöktü ki üstümüze artık hiçbir yer güvenli değil.
Hayır; gerçekten hayır… Bu iş artık böyle gitmez, gitmemeli…
Her gün bir-iki evladımız şehit düşüyor; PKK, gemi azıya aldıkça alıyor. Ama Ankara hâlâ isim vermeden PKK’nın siyasi uzantısına laf vurmakla yetiniyor!
Onlar da anında cevap yetiştiriyor:
“Meclis’i basarız,… Asarız”
Tövbe, tövbe…
Bu ne küstahlık, bu nasıl bir anlayış, bu ne biçim bir bakış…
Çünkü adamlar artık biliyor ki Ankara’nın önceliği Gazze yahut İran…
Nasılsa birileri o nakaratı tekrarlayacak:
“Vatan bölünmez, şehitler ölmez.”
Kimse kusura bakmasın ama görelim artık; vatan da bölünür, devlet de elden gider…

Mehmet ŞENER