Daha yakın bir zamana kadar Meclis çatısı altında birbirlerine giren liderler şimdi de 12 Haziran’da yapılacak seçimler için çıktıkları meydanlarda, kafa göz yarmaya devam ediyorlar!
Besbelli ki, seçim takvimi yaklaştıkça tansiyon daha da yükselecek.
Sonra hep birlikte birbirimize sorup duracağız:
“Bizim toplumumuz niçin bağırıp çağırmadan konuşamıyor?”
Aslında cevap orada, yani liderlerin çıktıkları o seçim kürsülerinde; bu gerçeği bir tek onlar bilmiyor.
Bu kavganın sonunda kim yere düşer, kim ayakta kalır bilinmez ancak şimdiden görünen o ki, her iki taraf da sonunda yara bere içinde kalacaktır.
Siyasette seviyenin dibe vurduğu nokta, kişilerin belden aşağı çalışmaya başlamasıdır. Burada, işin içine kadınlar ve çocuklar çekilir ve çıta büsbütün alçalır.

Tıpkı şu günlerde ülkemizde olduğu gibi…

İşin içine kadın da karıştı, din de karıştı, milliyet de…

Kim haklı, kim haksız sorusundan çok daha önemli soru şudur:

Bu siyasi anafor Türkiye’yi hangi dipsiz kuyulara götürür?

Baksanıza, iktidar-muhalefet çekişmesinde siyasi jargonlar yerine, artık çok eskilerde kalması icap eden çirkin bir üslup geçerli.

Seçim meydanları siyasi kozların paylaşıldığı arena olmaktan çıktı; küfürleşme, hakaret ve iftira neredeyse vaka-i adiyeden sayılıyor.

Biri ötekinin taraftarı için “hayvan” yakıştırması yapıyor, öteki de “senin yandaşlarından hayvandan aşağı” demeye getiriyor.

Seçmen şaşkın…

Televizyonlarda görüş belirten uzmanlar bile artık ne söyleyeceklerini bilemez durumdalar.
Oysa…

Şiddet ve öfke toplumları bekleyen en büyük sorundur…

Parti liderlerini bu halde gören sokaktaki vatandaş ise, karşılaştığı her sorunu bağırıp çağırmakla veya şiddet kullanarak çözmek istiyor!
Çünkü sabahtan akşama kadar televizyonlar patlamaya hazır bomba gibi, sürekli gerginlik ve korku salıyor.

İnanmıştık ki; Çetin Altan’ın ölümüne dövüldüğü o günler, yani o Meclis yapısı artık çağın gerisinde kaldı ve modern Türkiye, meselelerini yumruklarıyla değil, konuşarak, tartışarak çözüyor.

Yanılmışız!

Vaktiyle genlerimize sirayet eden şiddet, çağ değişse de bulduğu her fırsatta açığa çıkıyor!

Meydanlardaki tablo, ne yazık ki bunu teyit ediyordu…

Ne yaparsanız yapın nafile:

Tahammülsüzlük; yanına şiddeti de alarak doruklara tırmanmaya azmetmiş bir kere…

Dedik ya; kimin haklı, kimin haksız olmasının gerçekten bir önemi yok… Yok; çünkü manzara öylesine çirkindi ki, haklılık da, haksızlık da o tozun dumanın içinde yitip gitmişti.

Uzmanların şiddet büyük bir tehlikedir, şeklindeki haklı tespitlerinin aksine, siyaset meydanı şiddetin alasını gösteriyordu bize…

Şimdi anlıyor musunuz, polisimizin, askerimizin hâsılı devlet erkini elinde bulunduranların niye en küçük bir itirazda hemen copuna, silahına ve biber gazına sarıldığını…

Çünkü: Şiddet; ne kadar inkâr edilirse edilsin, devletin de kronik bir hastalığıdır.

Öyle olmasaydı hiç kışlada er, mektepte talebe şiddete maruz kalır mıydı?

Ya da toplum olarak şiddeti sevmeseydik; evde kadını dövüp, sokakta birbirimizin boğazını keser miydik hiç?

Bu sebeple, iktidar ile muhalefetin meydanlarda birbirlerinin kafalarını kırmasını aslında yadırgamamız lazım…

Unutmayalım ki, “Türkiye çağ atladı”, “AB menzili artık çok yakın”, “hukuk ve demokrasi bizim için etle kemik gibidir”, türünden ifadeler beylik laflarından ibarettir.

Dikkat ederseniz başka bir yerde değil; yasa çıkarılan o çatı altındaki görüntüler hatırlattı bize, o acı hakikati…

Şimdi siz söyleyin, bu kavgada taraflardan hangisinin yere düşeceğinin, hangisinin ayakta kalacağının bir önemi var mı?

Değil mi ki demokrasi, hoşgörü, centilmenlik ve üslup ayaklar altına alındı…

İster iktidar galip olsun, isterse muhalefet; kaybeden Türkiye oluyor maalesef…
Adliyeler, liderlerin birbirleri hakkında açtıkları davalardan, fırsat bulup da ahalinin dosyalarına bakamaz hale geldi!
Seçmen ise adeta boks maçı izler gibi izliyor, meydanları:
Hangi lider en ağır hakareti yaptı diye!

Mehmet Şener