Kanada’nın Vancouver Kenti’inde düzenlenen 2010 Kış Olimpiyatları öncesinde, 2011 Oyunlar Koordinatörlüğü’nden aramışlardı:
“Öztürk Bey, sizi Kanada’ya, Vancouver Kış Olimpiyatları’na davet ediyoruz, gelmek ister misiniz?”
Haydaaa!
Vancouver de nereden çıktı!
Bu bir davetin ötesinde, “tatlı bir sürpriz” olarak geldi bize ve kabul ettik.
***
Oyunlar Koordinatörlüğü’ne getirilen, sonraları kulaklarını sıklıkla çınlatacağımız Bekir Korkmaz’ın, “Kış Oyunları’nı izleyecek olan yerel basın mensupları, deneyim kazansın” düşüncesinden hareketle yaptığı davet, mantıklı bulmuştuk.
Öyle ya, Erzurum’da görev yapan gazeteciler olarak kaçımız o güne kadar bir olimpiyat veya oyun izlemiştik ki?
Sonuçta biz de bir kış oyunu düzenleyecek ve gazeteciler olarak takip edecektik.
Bu nedenle Vancouver’a gitmeli ve oyunlar nasıl izlenir, fotoğraf nasıl çekilir, görüntü nasıl alınır sorularına yerinde cevap bulmalı, deneyim kazanmalıydık.
***
Aslında çok öncelerden böylesi davetler yapılmalı, basın mensupları, Torino’ya, sonraları da Çin’in Harbin Kenti’ne götürülmeliydi.
Ama götürülmemiş sadece “ilkel bir çağrı” yapılarak, “İsteyen kendi masrafını karşılamak kaydı ile İtalya’ya, Çin’e gelebilir”denmişti.
Bu isteksiz davet, biz yerel gazetecilere birkaç numara birden büyük gelmişti.
***
Gidemedik tabi.
Giden çok oldu ama.
Öyle ya, Erzurum’dan kim bugün kalkıp “ha” deyince Çin’e, Harbin’e, veya İtalya’ya, Torino’ya gidebilir ki?
Fırsat kapının önüne gelmişti ya!
Ayağa kadar gelen bu fırsatı kimse geri çevirmedi ve onlarca insan deneyim kazanmak(!), bilgi ve görgüsünü artırmak(!) amacıyla akın etti Torino’ya, Harbin’e.
Gidenlerin önemli bölümü -birkaç işadamı hariç- ve hatta neredeyse tamamı, devletin parasıyla unutamayacakları turistik geziler yaptı, geri döndüklerinde gördüklerini, yaşadıklarını yakın çevrelerine, eşlerine, çocuklarına ballandıra ballandıra anlatırken, Erzurum adına iletişim ve enformasyon görevlerini de hakkıyla(!) yerine getirmenin haklı(!) gururunu yaşamış oldular.
***
O günlerde gidenlerin, “zafer kazanmış komutan” edasıyla geri dönüşleri, havaalanında davul-zurna ile ve de ayaklarının altına kırmızı halılar serilerek karşılanışları hala belleklerdedir.
***
Bu açıdan hareketle Vancouver daveti geri çevrilmemeli ve Kanada’ya asıl gitmesi gerekenler, yani gazeteciler gitmeliydiler.
Böyle düşündük biz de, bu nedenle davete icab edeceğimizi bildirdik!
***
Bildirdik, ama olmadı.
Gazetecileri ilk başlarda caka satarcasına ve büyük bir coşkuyla davet edenler, sonraları nezaketen bile olsa aramadı, “Yahu arkadaş, gerçi sizleri davet etmiştik, ama şu sebepten dolayı Kanada’ya götüremiyoruz” demedi, ufacık bir özrü bile akıllarına getirmediler.
***
Gazetecileri “es geçen” zat-ı devletlüleri, o günlerde büyük bir keyifle Kanada’ya gitti, olimpiyatları izledi ve geri döndüler.
***
Sanırım önceki haftaydı.
Kadir Abi (Sabuncuoğlu) aradı, “İran’a gidilecekmiş. Bizden de (Erzurum Gazeteciler Cemiyeti) bir, iki isim istediler, gitmek ister misin?” diye sordu.
Aklımdan hiç geçirmediğim bir şeydi bu, garipsedim açıkçası ve“Boşver abi, İran da nereden çıktı” dedim.
Valilikten aradıklarını söyledi, gitmem konusunda ısrar etti, birkaç gazeteci arkadaşın daha ismini vereceğini eklemeyi ihmal etmedi.
Kıramadım kendisini.
***
Güya 24 Haziran’da İran’a doğru yola çıkılacak, 25’inde kalınacak, 26 Haziran’da geri dönülecekti.
İran heyetinde kim vardı, kimler vardı, oralara niye gidiliyordu, doğrusu bilmiyordum.
Her şey bizim dışımızda cereyan ediyor, biz ise sadece bize söylenildiği gibi hareket etmeye çalışıyorduk.
***
Hemen her basın toplantısında samimiyetsizce ve sırf “laf olsun”diye söylenildiğine inandığım “basınımızın güzide mensupları”lakırdısına muhatap birisi olarak, “adam yerine” konuluyor olmanın mutluluğu içinde pasaportlarımızı hazırladık ve beklemeye başladık.
Aa!
Bir de duyduk ki, gazeteciler yine ekarte edilmiş.
Tam skandal!
Niye ekarte edildik, neden ekarte edildik doğrusu anlayamadık, işin kötüsü İran’a neden götürülmediğimizi bize nezaketen anlatan da olmadı.
***
Diyorum ki, insanın gururu ancak bu kadar kırılır ve bir kimlik ancak bu kadar hafife alınır!
***
Deniyor ki, efendim bu karmaşıklık İran’dan kaynaklanıyormuş, adamların bir dediği, diğerini tutmuyormuş filan.
Ayy!
Ne çok üzüldüm, ne etkilendim sormayın!
***
Sakın yanlış anlamayın beni.
Tutarsızlıktan, nezaketsizlikten etkilenmedim mi?
Etkilendim, ama etkilenmenin ötesinde daha çok içerledim.
***
Öncelikle Vali Bey’edir sitemim.
Gerçekten de, eğer İran tarafı sonradan cayıp, “gazeteci getirmeyin” dediyse ve gazeteciler de Erzurum Valiliği’nin talebi doğrultusunda gitmek için hazırlık yapmıştıysa…
Ben Vali sayın Sebahattin Öztürk’ün yerinde olsaydım, “gazetecileri getirmeyin” dediklerinde “Kusura bakmayın arkadaş, o zaman ben de gelmiyorum” der, koyardım tavrımı.
***
Çünkü, ekip kaptanına böyle bir tavır yakışır-dı.
Anca beraber, kanca beraber!
***
Kalkmış böyle görmüş, böyle duymuştuk biz.
Bu gezide de böyle olmalıydı, olmadı!
“Devlet adamları” bizsiz, hiçbir eksik yokmuş gibi gittiler İran’a!
Gittiler ve hatta döndüler bile.
***
Yazık!
Üzülüyor insan.
Hani bu geziyle ilgili talep bizden gitmiş olsaydı da, yarı yolda bırakılsaydık gam yemez, “Kendimiz ettik, kendimiz bulduk” der, geçiştirirdik.
***
Oysa bizim bir talebimiz yoktu ve olmamıştı.
Tıpkı “Sizi Kanada’ya, Kış Olimpiyatları’na götüreceğiz”denmesi gibi:
“Sizi İran’a, Tebriz’e davet ediyoruz!” denmişti bu defa da.
***
Ee!
Teşekkür ederiz, “adam” bildi, davet ettiniz de…
Sonuç!
Sonuç belli:
Sıfıra sıfır, elde var pasaport!
***
Haa..
“Elde kalan pasaportun” dışında bi şey daha var:
Görünen o ki, başlı başına “adam” olmak yetmiyor…
Hele “güzide” hiç işe yaramıyor.
İlla “devlet adamı” olmak gerekiyor.
Öztürk Akkök
ERZURUM'DA HAVA
Bir yanıt yazın