Resmi bir kurumun yalan yanlış bilgi vermeyeceğine ya da halkı kandırmayacağına göre, (Gerçi sapla saman öylesine birbirine karıştı, kurumlar öylesine alengirli işlere bulaştı ki, artık kime ve hangi kuruma inanacağımızı da bilmiyoruz. Baksanıza devletin içinde derin bir çatışma aldı başını gidiyor; kurumlar birbirlerine karşı operasyon yapıyor, aynı kurumun içinde ekipler çatışıyor, yasadışı yollardan telefon dinlemeleri artık vaka-i adiyeden bile sayılmıyor.Dolayısıyla gelinen bu süreçte, vatandaş olarak şaşırıp kaldık: Kime inanacağız, hangi kuruma güveneceğiz? Karanlık bir tünelden geçtiğimizi geç de olsa anladık…Üstelik ya tünelin boyu çok uzun, ya da ucundaki ışık çok cılız…Kızıl bir anafor içindeyiz gibi… En kötüsü de, nefes kadar ihtiyaç duyduğumuz yeni bir şafağın bir türlü sökememesi… Dört bir yanımızı korku, umutsuzluk ve çaresizlik kuşatmış durumda. Başımızı hangi yana çevirsek, o bildik manzara çarpıyor yüzümüze: Sisli ve puslu bir hava… Ankara artık gün aşırı değil, saat başı buhran doğuruyor. Ajanslar koşmaktan yoruldu, başkent krize doymadı. Namusumuzu ve canımızı emanet ettiğimiz kurumlar, giriştikleri birbirlerini yalanlama yarışından, başlarını kaldırıp da devletin nereye sürüklendiğini dahi göremiyorlar. Böyle bir ortamda, neyin doğru, neyin yanlış olduğunu artık kestiremiyor.)   TÜİK’in bu verilerine biz yine de itibar etmek istiyor. Fakat bununla beraber, bu verileri de irdelemekten yanayız.
TÜİK (Türkiye İstatistik Kurumu) 81 ildeki işsizlik ve istihdam oranlarını yayımladı. Bu tabloya göre, Erzurum hem de oldukça iyi sayılabilecek bir noktada: İşsizlik yüzde 6.2, istihdam oranı ise, yüzde 49.3…
Sonucu şöyle yorumlamak mümkün: Erzurum’da zaten büyük sanayi ve üretim merkezleri yoktu ki, geçtiğimiz yıl tüm dünyayı ve ülkemizi kasıp kavuran kriz yüzünden, yüzlerce işyeri kapansın, binlerce kişi de işini kaybetmiş olsun. Bu sebeple, işsizlik sıralamasında Erzurum kötü bir yerde durmuyor.
Bu iyimser bir bakıştır…
Ancak bir de madalyonun öteki yüzü var; o da çıplak gerçekler…
Misal şöyle sorulabilir:
Madem ki Erzurum’da işsizlik oranı çok düşük, şu halde neden bu kadar çok kişide yeşil kart var, niye devletin dağıttığı yakacak ve diğer yardımlara muhtaç olan aile sayısı bu kadar arttı?
TÜİK, böyle bir soruya cevap vermek zorunda değil; ama bu verilerden hareketle toz pembe tablo çizen siyasetçilerin bir açıklama yapması gerekmez mi?
Gerekir tabii ki…
Erzurum işte ortada…
Kişi başına düşen milli gelirden aldığımız pay da belli, yoksulla zengin arasında giderek derinleşen uçurum da…
Şu çağrı merkezlerini ve bir süre önce hizmete geçen yeni alış-veriş merkezini saymazsanız, Erzurum’da son yıllarda hiçbir kurum kayda değer personel alımı yapmadı. Bilakis bir çoğu personelini dağıtıp, kapısına kilit astı.
Şehrin hızlı biçimde göç verdiğini de artık bilmeyen yok… Bugün nüfus sayımı yapılsa muhtemelen bir önceki sayıma göre, en az yüzde yirmi daha azalmışızdır.
TÜİK bu araştırmayı yaparken, hangi verileri taban yapıyor bilmiyorum. Ancak İş Bulma Kurumu’nun rakamları kriter olarak kabul ediliyorsa, bu yanıltıcı bir sonuç doğurur. Sebebi de, insanımız artık İş Kur eliyle iş bulma ümidi yitirdiği için, bu kuruma kayıt yaptırmıyor.
Şayet TÜİK hane hane dolaşarak bu sonuca vardıysa, çıkan tablo hepimizi sevindirmelidir!
Öyle ya çarpık ve çelişkiliye rağmen rakamlar başka bir şey söylüyor:
Erzurum iyi bir noktada!
Aslında beyle bir haberin temenni noktasında dahi olmasına prim veririz. Çünkü sürekli karamsar bir hava pompalamanın kimseye aş ve iş sağlamadığını biliyoruz.

Ancak Erzurum’un temenniden çok daha fazlasına ihtiyacı var.
Nasıl ki, paranın görüntüsüne bakarak, o paraya sahip olunamıyorsa; rakamların diline kulak vermekle de, yoksulluk ve geri kalmışlık ortadan kalkmıyor.

Bu şehirde gerçekten bir işsizlik olup olmadığını, biz devletten yardım alan kişilerin sayısına bakarak ölçüyoruz. Burada da ne yazık ki, sonuçlar TÜİK’in tablosu kadar iç açıcı değil…

Buna rağmen yine de TÜİK’in bu verileri kara bir örtü gibi şehri sarıp sarmalayan umutsuzluk bulutlarını şöyle bir sarstı.
Dağıtamadı ama sarstı…