Yüreğim de yetmiyor emin olun.

Yazmasam kendimi kandırabilecekmişim gibi geliyor… Yazınca da gerçeği kabulleniyormuşum gibi oluyor. Belirli bir andan sonra yazmak kötü hissettiriyor anlayacağınız… Her ne kadar da kötü hissetsem de  kendimİ ve kentimin iklimine göre kış olsa da mevsim… Kendi iklimime göre baharın ilk demindeyim…

Gökyüzü yağmur olup yere iniyor. İlerlemek imkânsız… Yağmur damlaları şiddetle yere çarpıp diz boyu yukarı sıçrıyor. Suya batıyor diz kapaklarım. Ayaklarımı kontrol etmem zor. Bir çalıya tutunup duruyorum…. Kapatarak gözlerimi kafatasımı delen yağmurun sesini dinliyorum. Doğa, sözcüklerini öfkeyle art arda dizerek söyleniyor sanki…

Beş dakika!..

Sadece beş dakika!..

Ardından tatlı bir güneş ışığı yayılıyor her yana!..

Kendimi kızgın babası tarafından affedilmiş bir çocuk gibi hissediyorum ve sana sesleniyorum;

***

Önce beni doğuran anamın, sonra sizi doğuran analarınızın ve  tek varlığım oğlum Saltukhan’ı  doğuran karımın ve bütün acılarımı dindiren bacılarım ile  asırlardır Anadolu‘mun üstünde dimdik ayakta duran; ‘sırtından sopası, karnından sıpası eksik olmayan’ yurdumdaki tüm kadınların günü kutlu olsun…