Erzurum çiftçisi kimselerin bilmediği imza kampanyaları düzenliyor.Milletvekillerinin kapılarını aşındırıyor.

Erzurum’ a gelen ödeneklerin rasyonel kullanılmasını hatta bu ödeneklerin ilgisizlikte geri gönderildiğini ifade ediyor.

Peki bu tepkinin edeni ne?

Hangi çiftçi örgütleri tarım bürokrasisini eleştiriyor?

Hangi bürokratlar bu şikayetlerin odağında?

Sorun öznel değil, yüzlerce imza var bu doğrultuda.

Hatta Ankara’ya milletvekillerine sadece bu konu için ziyaretlerde bulunuyor.

Evet, Erzurum tarım bürokrasisinde çiftçinin memnun olmadığı gidişat söz konusu.

Aziziye Ziraat Odası yüzlerce çiftçinin imzasıyla tarım il müdürlüğündeki olumsuzlukları Ankara’ya taşıdı.

Kimseler dillendirmese de tarım bürokrasisi ve çiftçi arasında müthiş bir kopukluk ve çekişme hakim.

Tarım il müdürlüğü önemli bir kurum.

Erzurum açısından hayati önem taşıyor, ancak daha önceki yazılarımızda ifade ettiğimiz gibi sorunlar tarım gibi bir sektörde masa başından çözülmeye çalışıyor.

Çiftçi tepkili, tarımda kan değişimi istiyor.

Elinde raporlarla Ankara’ya kadar giden çiftçinin sorunlarının görmezden gelinmesi veya açıklamaması yapılmaması bir yerlerde hatalar yapıldığı anlamına geliyor.

Tarıma dayalı sanayi bir türlü gelişemiyor.

Oysa hammadde imkanları iyi değerlendirilmelidir.

Tarım sektöründeki açmazları her fırsatta vurguluyoruz.

Tarım masa başından yönetildiği müddetçe bu gibi sorunlar devam edecektir.

Verilen demeçlere baktığımızda “çiftçi bilinçli değil” ifadeleri ana temayı oluşturuyor.

Hükümet tarımı destekleyen önemli kararlara imza attı.

Ancak tarımda yönetiminde ki karmaşık ortama çözüm üretilmeli.

Siyasiler arasındaki  fikir ayrılıkları çiftçiye yansımamalıdır.

Tarım ve hayvancılıktaki açmazlara çözüm bulunmalı bu karmaşık süreç aşılmalıdır.

Çiftçi ve besicinin içinde bulunduğu bu olumsuz durum göç olgusunu gündeme getiriyor. Halinden memnun olmayan istediği üretim potansiyelini yakalayamayan çiftçi ve besici, çareyi kente göç etmekte buluyor ve kentte bu bağlamda sosyal sorunlar yaşanabiliyor.

Yani sorunları hepsi birbirine bağlı, eğer  sektörlerdeki üreticiler doyum sağlayamıyorsa çareyi başka yollarda aramaya kalkıyorlar ve sorununun faturası oldukça ağır oluyor.

Sorunlarını dile getirdiğimiz  çiftçi ve besicinin sorunlarına çözüm üretmek için devlet desteği şart, bu manada özellikle pazarlama sorununun aşılması için Et ve Balık ve Şeker Fabrikası gibi kurumların alımlarını artırmaları gerekirken, sınırlamalar getirilmesinin önüne geçilmelidir.

Üretimi teşvik edecek politikalar uygulanmalıdır.

Buna bürokraside ki çarpık tabloda dahil edilerek, çiftçiye hak ettiği değerin verilmesi sağlanmalıdır.

Mazot ve gübre desteği ile yem konusunda desteklemelerde bulunulmalıdır.

Hepsinden önemlisi ise tarım ve hayvancılık sektöründeki potansiyel göz aradı edilmemeli, doğu açısından bu iki sektörün önemli bir yere sahip olduğu gerçeği ile hareket edilmelidir. Teşvikler sadece batı illerini kayırarak hazırlanmamalıdır, aksi halde bugün teşvik yasası örneğinde görüldüğü gibi sadece batıdaki illere yatırım yapmış olursunuz ve söz konusu bu yatırımılar doğu ile batı arasındaki kalkınmışlık farkını giderek artırmaktan öteye geçmez ve sektörel dengesizlik artar.

Çiftçi ve besici işte böyle bir atmosferde çözüm arıyor kendisine.

Ancak tablo karışık.

tarım bürokrasisi çalışmalarını kamuoyu ile paylaşmalı, siyasilerde hangi tarafın haklı olduğuna kanaat vererek çözüm üretebilmelidir.

Gamze İSPİRLİ