Hani hep dert yanarız ya, ‘bu şehirde hiçbir şey oymuyor’ diye. Aslında gerçek hiç de öyle değil. En azından ekonomik anlamda öyle değil.
Bu şehirde ticaret yapan birçok kişi hep kazanamadıklarından yakındı. Oysa şehrin yakın tarihine bakınca bunun dillere dolanmış laftan ibaret olduğunu görüyorsunuz.
Her yıl Türkiye’nin başka illerinde yaşayan Erzurumluların istatistikî bilgileri yayınlanır. Bursa’da bilmem kaç bin Erzurumlu var, İzmir’de bilmem kaç bin Erzurumlu yaşıyor diye açıklamalara rastlarız.
Buradan göçenler hep işsizler değil, tabi ki aralarında ciddi sermaye sahipleri de var. Özellikle İstanbul’a giden onlarca insan sayabilirim mesela.
Nerede kazandılar bu paraları? Tabi ki Erzurum’da. Parayı burada kazanıp İstanbul’a yatırım yapanlar hep aynı nakaratı tekrarladılar. “Çocukların okulu nedeniyle İstanbul’a gelmek zorunda kaldık.” Ne yazık ki bu koca bir yalan. Hepsi burada kazanıp vergilerini batıya verdiler. Bu şehrin gelişmesi için aralarında birkaçı hariç hiç bir şey yapmadılar. Lüks otomobiller alıp garajlarında bekletip, plakasını ya 34 yaptılar ya 06. Otomobil vergilerini bile bu kentte vermediler. Hoş hala bu şehirde yaşayan birçok kişi aynı şeyi yapıyor ya.
Şüphe yok ki biz bu insanları burada zorla tutacak değiliz. Ama bari onlarda milliyetçilik edebiyatını bıraksınlar. Civil peynir, çağ kebap, dadaş barı özlemlerini kimse yemiyor artık.
Bu kentte karnı doyan ama başka illerde meyve veren bu isimleri herkes yakından biliyor. Hala burada işyerleri olanlar da yok değil. Onlarda işletmeyi küçültüp burada kazandıklarını batıya aktarıyorlar. Kendi şehrine darbe vuranlara bu şehir ne yapsın, nasıl kalkınsın?
Bizde bir ağlama kültürü var ki sormayın. İşi iyi olanda ağlıyor, olmayanda. “Aman işlerimizin iyi olduğunu kimseye demeyelim, nazar değer” görüşü hakim. Haşa, Allah bilmiyor mu size ne kadar rızık verdiğini, kimi kandıracaksınız?
Öyle bir hal aldık ki, kendi şehrine yatırım yapanı alnından öper hale geldik. Düşünemedik ki zaten görevi. Bakın kış turizmini bu şehirde şahlandıran bir yatırımcı varsa o da Dedeman Otel’dir. Yani Murat Dedeman’dır. 1993 yılında küçücük bir dağ evine ismini verdi. Palandöken’e prestij kazandırdı. Hiç bir gün ‘zarar ediyorum’ diye ağlamadı.
Kendi şehrine o kadar zengin olduğu halde bir otel kuran İbrahim Polat, Palandöken’i ağlama duvarı haline getirdi. Kendini şehrin kurtarıcısı ilan etti. Başbakana, bakanlara kadar gitti ve bu şehri şikâyet etti. Bizi anlatan en iyi örnek beklide bu oldu.
Diyeceğim odur ki; Erzurum zor bir şehirdir, kabul ediyorum. Yatırımcı, iş adamı her açıdan zorlanıyor. Teşvikler ortada, belki bir koyup on kazanamıyoruz ama kazanmak için kendi ilimize hiçbir şey yapmıyoruz. Her iş adamının hayali kendini biraz toparlayıp bu şehirden kaçmak. Ama bu şehirde adam oluyoruz, para kazanıyoruz, sonra bu kentte ihanetin en büyüğünü yapıp hakaret edip gidiyoruz. İşte bu tavır bu kenti biraz daha çıkmaza sokuyor. Bunu yapmayın, uzakta kalıp bu kenti yargılamayın, önce kendinize bakıp sonra yorum yapın. Bu arada unutmadan, sevgili Zekiye ablanın dediği gibi “Bu şehir defin hane değil. Öldükten sonra beni Erzurum’a gömün” vasiyetinden de vazgeçelim. Kim nerede doyuyor ise orda gömülsün.
“Erzurum mu, maddiyat mı?” için bir yanıt
Bir yanıt yazın
ERZURUM'DA HAVA
Bu memlekette çürüyen yatırımlardan haberin varmı? Yatırım yapanın sonunu görenler dururmu burada?