Heyecanlı toplumuz kuşkusuz.

Coşkumuz alabildiğine boldur.

Cömertizdir duygularımızı yansıtırken.

Sevinirken de öyle üzülürken de.

Gülerken olduğu gibi üzülürken de.

Severken de nefret ederken de elbette.

Benimki galiba o hesap!

Mesela Timsal Karabekir.

Diğer adıyla Timsal Karabekir Yıldıran.

Kazım Karabekir Paşa’nın yaşayan tek küçük kızı.

Cumhuriyet tarihinde adını altın harfler ile yazdırmış o değerli komutanın kızı da elbetteki babası gibi sıradan olamazdı.

7 yaşındayken kaybettiği babası ile ilgili anlattıkları hatıraları bir şekilde duyan, okuyan biri olarak sadece o komutana değil, kızına da hayran olmamak elde değil.

Tanışmaktan, iki çift sohbet etmekten, elini sıkmaktan büyük onur ve mutluluk duyduğum isimlerden birisidir o Timsal Karabekir.

Özellikle engin Türkçeli güçlü hitabeti, hayranlık uyandırmıştır hep.

Üçüncü defa geçen gün Erzurum’da karşılaştım bu güzide hanımefendiyle.

Yeniden görmekten duyduğum mutluluğumu, heyecanımı ona da ifade ettim.

Yine bir o kadar samimi, bir o kadar candan, bir o kadar güleç.

Su yolu ettiği, bir şekilde iki-üç yılda bir geldiği Erzurum’da onunla yeniden karşılaşmaktan duyduğum mutluluğu dile getirdim.

80’ine merdiven dayanan bu kıymetli ablama daha nice sağlıklı uzun ömürler diledim.

Babasından dolayı değil ama o insana güven veren duruşundan dolayı yanında esas duruşta olunması gereken bir varlık demem, işte o heyecanımdandır.

Abarttığımı sananlar olur diye söylüyorum.

Sevilecek kadındır Timsal abla ve Allah ömür verirse her yıl göreyim isterim.

—